To be a Good citizine is diferent category than to be a good human beeing. Tbe first one is relative to your country, the second one is about humanistic values which may be accepted all over the world.

To be a Good citizine is diferent category than to be a good human
beeing. Tbe first one is relative to your country, the second one is
about humanistic values which may be accepted all over the world.

Lukass

nie można oddzielać pracy od życia. Choć brzmi to pewnie skandalicznie, po przewartościowaniu tego stwierdzenia, a dokładniej po nadaniu mu wartości humanistycznej a nie kapitalistycznej czy finansjerskiej, staje się ono wspaniałym drogowskazem pełnego i szczęśliwego życia.

Praca bowiem, w takim rozumieniu, jest to działalność pozwalająca zbliżać się do poznani życia i świata - a przez to i siebie. Jest to działalność, która ciebie ustanawia jako człowiek, która odróżnia Cie od zwierzęcia. Nie ma nic wspólnego z wynagrodzeniem i z zarabianiem na życie. Jest życiem samym.

Kobieta rodząca dzieci i zajmująca się ich wychowaniem pracuje jako matka. Jest to, może to być jej główne zajęcie i przecież potrafi ono dawać człowiekowi masę satysfakcji! Nie jest to mój ideał sposobu rozumienia świata, ale może tylko dlatego, że nie mam z nim nic wspólnego. nigdy nawet trochę nie było mi dane poznać takiego sposobu życia.

Naukowiec, próbujący odkryć w przyrodzie jakieś prawidłowości zbliżające go do zrozumienia świata obiera inną drogę - wydaje sie że bardziej skończoną, szybciej sie kończącą niż droga rodzica. Wszystkie nauki są w dużej mierze skończone, mogą sie zacząć nudzić. Ale wtedy fizyk może dorzucić do puli swoich zainteresowań chemię, biologie, bądź wręcz filozofię! Świat cały czas stoi otworem przed ludzką ciekawością.

opieranie życia o pracę zarobkową, która daje mierne profity (na polskie warunki mierne tzn 2000 - wystarcza oszczędnie na wszystko, nawet na skromne luksusy) i nie zbliża do próby zrozumienia życiajest jego marnowaniem. Po co w takim układzie pieniądze? Oczywiście - i praca najbardziej powielająca utarte schematy może "wciągnąć". wszak o to w życiu chodzi, by się czymś zahipnotyzować, by się czymś zaćpać. I czy to będzie wódka, narkotyki czy nauka, zależy to tylko od inwencji danej jednostki.

smierć kultury

trzeba podjąć wyzwanie. trzeba odwrócić się od tak rozumianych imprez kulturalnych jakie są organizowane, i jak są organizowane dzisiaj. Kultura dzisiaj to nic innego jak konsumpcjonistyczna maszynka, która niczego nowego nie produkuję, dając jedynie poczucie tym, którzy w tym procederze współuczestniczą poczucie "działania", prania udziału w czymś wielkim i dobrym - a to wszystko li-tylko na mocy Romantcznego prestiżu sztuki, który w dzisiejszych czasach się całkowicie zdewaluował. Tak więc minimalnie gorsze jest przesiadywanie całymi dniami przed Eurosportem, popijając Mocnego Fula, Volta czy Harnasia (chodź ten ostatni sie wyrobił ostatnio) a nawet można pociągać Ziomala tu bi kontiniu

konsekwentnie o śmierci

jeżeli śmierć jest integralnie i konstytuująco związana z życiem ludzkim nie tylko dlatego, a nawet nie głównie, że je każdorazowo biologicznie zakańcza, lecz dlatego ze jest wpisana w każdy moment przeżywanego życia. Jak chce Nietzsche - dlatego że życie jednostki jest nieciągłe, kończy sie w każdym momencie, w każdym momencie następuje smierć, zmartwychwstanie i paruzja. Dlatego, że nie możemy zobaczyć czasu w perspektywie szerszej niż jedna minimalna chwila, która sie dzieje właśnie teraz, dlatego, że wspomnienia, to już jest czas nam niedostępny, jest to kawałek życia, którego już nie ma, jest to zabity kawałek życia.

A mimo to przecież zostajemy w jakimś mistycznym połączeniu z tym co było. Pozostaje nam wiedza, doświadczenia, pozostają nam wspomnienia i uczucia. Nie pełne i często wyblakłe i mylne ale zostają. istneije jakiś mistyczny transmiter na którym cały ten bagaż jest przekazywany.

Czy może być to brakujące ogniwo łączące fizykę z filozofią i humanistyka? jeżeli tym transmiterem nie jest materia to tak. i będzie to racjonalny wywód wskazujący na nieśmiertelność jakiegoś pierwiastka ludzkiego. Spełni w małej części ludzkie zapotrzebowanie na pewność.

Jeżeli ludzkie bytowanie w świecie nie jest ćiągłe ani fizycznie (a nie jest) ani temporalnie (nie ma w ogóle takiego pojęcia) to przekazywana istota życia będzie mogła się obyć bez swojego nieciągłego transmitera bo jego zgniciu.

Dla humanisty najważniejszą (a w skrajnych przypadkach wręcz jedyną) wartością, której jest zmuszony hołdować /z racji tematyki właśnie, jaką się zajmuje/ jest szczerość i konsekwencja intelektualna. Ludzie, którzy poruszają sie w drugiej połowie świata, w świecie cyfr i nauk ścisłych nie muszą sobie samodzielnie narzucać takiego ograniczenia, gdyż nijako mają je przydzielone odgórnie. Jeżeli jednak uda im sie technicznie (czy technicystycznie)zakrzywić rzeczywistość podług własnego widzimisie to z jednej strony jest to wyraz ich geniuszu (można wtedy wysnuwać przypuszczenie, że paradygmat, który obalili po prostu był błędny), z drugiej - jest to sytuacja twórcza, sytuacja kreacjonistyczna ex definitione zarezerwowana dla humanisty (a więc łącząc w sobie te dwie dziedziny technik-i-humanista zmuszony jest do takich samych ograniczeń jakim podlega humanista czysty.

co to znaczy, że humanista zobowiązany jest do szczerości intelektualnej? Istnieje pewna wiedza o kondycji ludzkiej, która jest pewna. a dokładniej rzecz ujmując - potrafi ona wykazać dziury epistemologiczne, fragmenty wiedzy o bycie i życiu, które są nieweryfikowalne, i na których budowanie założeń jest bezpodstawne. Prawdę ową wskazuje nam Pascal, Nietzsche, Heidegger. Z prawdy owej można wyciągnąć parę bardzo życiowych wniosków, które pozwolą nam odsunąć do podręczników historii filozofii pomysły skrajnych relatywistów ostatnich dziesięcioleci. Prawda owa pozwoli na uratowanie człowieczeństwa i humanizmu z z paszczy postmodernistycznego potwora, który wraz z połknięciem idei sensu połyka grunt na którym stoi, i który go wykarmia.

poezja, literatura, socjologia, filozofia, nawet historia i niezwykła mnogość innych dyscyplin nazywanych humanistycznymi ucząc człowieka o życiu, mówiąc o ludzkich popędach potrzebach i dążeniach, nie wskazują mu zupełnie drogi jak w tym świecie - w tym który nas otacza - żyć. Czy w ten sposób nie wystawiają same wobec siebie okrutnego świadectwa udowadniającego zamazywanie prawdy? Rzeczywistość się zmienia i nawet jeżeli podstawowe wartości wewnątrzludkie nie, to są one w tej innej rzeczywistości inaczej już reprezentowane, na innej ziemi inne owoce winorośl wydała. Trzeba brać to pod uwagę.

Czy więc nie na miejscu byłby postulat powołania do życia Nowej Humanistyki. Albo przynajmniej zacząć działanie w myśl ideom, które miały by na celu sprostać wymogom zmienionej rzeczywistości?!

Człowiek a Obywatel

sama próba rozróżneinia jakosciowego tych dwu pojęć wydaje się pomysłem chybionym. Nie mniej zrobię to, bo jestem (po lekturze Tocquevillea i Thoreaua) bardzo mocno przekonany o tej różnicy: nie można być jednocześnie i dobrym obywatelem i człowiekiem. dobry obywatel, to ktoś, kto służy swojemu krajowi, swoim współobywatelom, realizując wcześniej przez tradycję bądź administrację wyznaczone potrzeby. mówi sie wtedy o nim że "uczciwie pracuje" czasami że jest "dobrym urzędnikiem" czy właśnie "dobrym człowiekiem". Cóż za pomylenie terminów! Człwoiekiem można być tylko w tedy gdy będzie się chciało poznać siebie,świat w którym sie żyje, okolice, myśli dzieła. Nie trzeba tego robić w formie protestu czy buntu, nie. Można być jednocześnie urzędnikiem - jednak to nie praca czy jej "uczciwość tworzy człowieka. Staje sie on dopiero w momencie, gdy zapragnie wykorzystać te cech, które odróżniają go - jak pisze Thoreau - od kupki śmieci czy konia. Ja na razie nie będę tak drastyczny w punkcie dojścia jak Thoreau - wystarczy mi apel o namysł nad możliwościami, które daje nam bycie człowiekiem. nie marnujmy ich. a leszcze byćie człwoiekiem w Europie!

W istocie bycie profesorem, naukowcem, intelektualistą z prawdziwego zdarzenia nie jest niczym nadzwyczajnym. przy splocie sprzyjających okoliczności zostaje się człowiekiem posiadającym pewien konkretny, potrzebny, wykorzystywany zasób wiedzy, a okoliczności pozwalają wiedzę tą rozpowszechniać, czy dzielić się nią z innymi, będąc tym samym dla nich przydatnym. nierzadko wiedza taka, umiejętności, są wtedy wcale nie źle opłacane. nierzadko też, możliwość rozpowszechniania tej wiedzy daje takiemu naukowcowi okazję to podróży po świecie, po półświatkach akademickich i innych. i oby tych "innych" było jak najwięcej.

gdy jednak było się pozbawionych sprzyjających okoliczności, pozostaje się z pewną konkretna wiedzą, która traktowana jest jednak przez samego posiadającego jako wiedza rzemieślnicza. jako pewien fach, pewna profesja, którą sie posiadło i dzięki której możliwe jest życie na wyższym poziomie niż przeciętne. Jednak taki naukowiec sam nie będzie potrafił przetransponować swojej wiedzy w medium pozwalające mu poznawać coraz szerzej świat a przez to co raz bardziej go rozumieć. jest to tragedia intelektualistów bez powołania, bez misji i ambicji, których niestety coraz więcej.

czytanie trzech książek tygodniowo nie jest wysoko postawioną poprzeczką. nie jest osiągnięciem. od któregoś przeczytanego wolumenu wiedza w nich zastana zaczyna sie powtarzać co dział jak przypadkowe repetytoria, pozwalające utrwalać fakty i tworzyć ciągi wynikowe. Naprawde, mechaniczne zdobywanie wiedzy nie jest wyzwaniem na miarę XXI wieku. Wyzwaniem jest zdobywać ją w sposób wynoszący i doceniający nasze człowieczeństwo. W tym momencie za sposób życia oddający hołd człowieczeństwu uznaję samą próbę zrozumienia świata i człowieka. Nie jest to oczywiście jedyny sposób, a w ramach próby jego realizacji możliwych jest wiele dróg. Jednak bez poznawania świata i empirycznego poznawania ludzi, odpowiedź na pytanie o człowieka jest chyba nie możliwa.

I naprawdę, o wiele trudniej jest podjąć wyzwanie "poznawania świata" niż stać sie profesorem. Tym bardziej, że sama chęć poznania świata wypływa naogół ze świadomości jego wielkiej różnorodności - obranie drogi "naukowca" często wynika z bezmyslnego dryfowania.

---------------

W tym miejscu dotykamy niezwykle ważkiego problemu, który tylko zaznaczę: jakości polskiej kadry naukowej. w większości niestety, są to ludzie, którzy mają tą pracę, bo nie mają innej. równie dobrze mogli by uprawiać kowalstwo artystyczne. Nie zakładam z góry, że to źle. nie zakładam z góry że praca intelektualna powinna cieszyć sie większym prestiżem niż inne zajęcia, choć ciągle wierzę że idee zmieniają rzeczywistość bardzo często w szerokim wymiarze, a kształt bramy jeszcze takiego zasięgu oddziaływania nie ma. dlatego z pewnością należy przemyśleć rolę intelektualistów w naszym życiu, a później ich jakość i CO NAJMNIEJ mieć nasze profesorstwo na bacznej uwadze.

żałoba narodowa zabije nam najlepszą młodzież

co ja widzę na ulicach warszawy? pijanych studentów germanistyki pokotem pokładających się po krawężnikach po spożyciu piwa. i pewnie nie tylko. bełkoczących cos od rzeczy. pijanych studentów uniwersytetu gdańskiego i paru innych uczelni gdzie ogłoszono żałobę i odwołano zajęcia do końca tygodnia. to bardzo dobrze, że nasza młodzież jeszcze umie sie bawić, bo czasami w to zaczynałem wątpić, ale ktoś tę elitę musi przecież zastąpić ;)

Marks wierzył, że kapitalizm musi upasc pod ciężarem własnych sprzeczności, a wtedy wszyscy burżuje z radoscią dołączą sie do proletariatu, poprostu sie z nim zasymiluja. mieli chciać tego, widząc jakie wspaniałe życie wiodą robotnicy z resztą ludności w solidarnych, szczęśliwych społecznościach.

Dziwne, że tak inteligentny człowiek wierzył, że ludzie posiadający pieniadze i władze będą chcieli pozbyć sie dobrowolnie (na skutek teoretycznie zarysowanej "konieczności dziejowej") tylko po to by współtworzyć nowy ład. Wszak człowiek raczej nie jest skory do zmain, szczególnie kiedy mu życie w miarę odpowiada.

Nadzieja, że samoistnie nastąpi jakakolwiek zmiana, jest zawsze wyzsana z palca. trzeba ją albo sprowokować, albo liczyć na zewnętrzne czynniki, które mimochodem same do zmiany doprowadzą. człowiek, szczególnie wygodnicki (a i bogaty) nie chętnie będzie poddawał się wysiłkowi jakim jest właśnie zmiana.

Polskie elity wyzwolono-liberalne są obrośniete w kompleksy od stóp
do głów. Zarowno w kompleks Rosji-wielkiego wschodniego sasiada, jak
i Unii Europejskiej-niedosciglego wzorca do ktorego trzeba sie
czympredzej upodobnic. Dobre kontakty, a wrecz przyjazn polsko-
rosyjska jest rzeczą ważna i nalezy starac sie dzialac w taki sposob
by nasze bilateralne stosunki byly jak najlepsze. Dobre wspolistnienie
w gronie rodziny krajow europejskich jest nie mniej wazna, a decyzja
ta zostala podjeta juz w pierwszym tysiacleciu naszej ery gdy chrzest
Polska przyjela z Zachodu (albo przechzcila sie z obrzadku
wschodniego). Jestesmy czwscia Europy, chcemy tego i nie wiele moze
ten fakt zmienic. Jednak napastliwe, na sile wymuszane gesty
przyjazni, badz infantylne interpretowanie pewnych wydazen w sposob
batdziej optymistyczny niz by na to wskazywala racjonalnosc trzezwego
umyslu politycznego, nie zblizy nas ani do naszych ewentualnych
przyjaciol Rosjan, ani nie zapewni nam adekwatnego do naszych
oczekiwan miejsca w Unii. Dzisiejsza notka na pierwszej stronoe Gazety
Wyborczej autorstwa Adama Michnika jest przykladem infantylnej nadziei
nie popartej faktami. Michnik oglasza koniec "klamstwa katynskiego" i
wieszczy juz tylko zlote lata w kontaktach polsko-rosyjskich. Po
pierwsze jet to myslenie zyczeniowe, po nawet jesli oczekiwania
Redaktora co do postawy Rosjan wobec zbrodni katynskiej zostaly
spelnione, to jednak wielu Polakow wciąż czuje niedosyt i tak
przedstawionej skruchy nie uznają za wystarczajacą. Po drugie
wyraznie widac ze Moskwa ze swery gestow historycznych i
ideologicznych przenisla sie na dzialania geopolityczne i gospodarcze
- najlepszym na to przykladem jest rozpoczeta wlasnie budowa gazociagu
polnocnego. Ani Unia, ani Rosja nie uznały Polski za na tyle ważnego
partnera, by ekonomicznie nieplacalną i politycznie szkodliwa
inwestycje na dnie Baltyku zamienic na tansza i bespieczna dla Polski
a ponadto integrujacą Europe budowe londową.
Nalezy sie cieszyc z okazanych gestów i miec nadzieje na trwala
poprawę stosunków. W tym punkcie sie z Michnikiem zgadzam. Nie moge
natomiast przebolec slepoty huraoptymistycznej postawy, ktorej
konsekwencje, jak kazdej mylnej interpretacji faktow, moga byc
oplakane. Na polskiej arenie publicznej brakuje niestety wywazonych
komentarow, ktorzy cieszac sie z sukcesow nie zapominali by o mnogosci
problemow, ktore mimo wszystko zostają.

Lukass

Mamy europejskinroknwalki z ubóstwem. Mkze to sklonic nas do zadania sobie pytania: z czym my u licha mamy walczyc, po co, i dla czego tak sie na swiecie stalo ze z tym walczyc mamy?! Dlaczego w tak splywajacym roznorakimi dobrami swiecie-najbogatrzym jak ludzkosc kiedykolwiek sobie wypracowala, ktos chce nas przekonac bysmy zamiast z tego bogzctwa kozystac, zamiast cieszyc sie wolnoscia ktora z niego plynie zajmowali sie, oto lista:
pijakami, biedakami i innym marginesem spolecznymw swojej okolicy,
wielodzietnymi matkami, ktore nie potrafily sobie dac na wstrzymanie za mlodu,
ich dzieciakami, rozwydrzonymi ale i bezczelnymi, i glodnymi, a najczesciej to bezczelnie glodnymi,
cala biedota afrykanskiego swiata, owiele gorsza niz nasza z owiele wieksza liczba choróbsk-owiele bardziej odrażających,
biedakami w krajach bogatych i w koncu tym wszystkim wszedzie gdzie tylko jest.
dlaczego mamy nie moc spokojnie usiasc sobie na dzialce, na tarasie czy nawet na balkonie, delektujac sie wcale nie mala swoboda, tylko ktos nas stara sie przekonac, ze winniśmy ludzkości coś wiecej-przynajmniej naszą świadomośc i zainteresowanie, bo do czynnego działania nie tak latwo naklonic. Sa dwie przyczyny: pierwsza spoleczna, ktora na razie pomine, druga etyczno-merkantylistyczna, jezeli tak powiedziec mozna. Na tej sie po krotce skupie.
Zarowno opis jaj i ocena tego zjawiska jest niezwykle trudna. Dlatego, ze wszyscy zdajemy sobie sprawe z glodu i masy cierpienia na swiecie, ktore nie jest w zaden sposob porownywalne z tym cierpieniem, ktore niektorzy z nas w polsce doswiadczaja. Sklaniajac wiec do koncentracji na cierpieniu innych odmawiamy jednoczesnie wlasnej martyrologii, a to jest bardzo zle widziane. Nikt nie chce rezygnowac z wlasnego wizerunku. Jest to tak silna potrzeba ze odmawia czesto prawa rozumowi. Ale badźmy szczerzy i drastyczni: prawdziwe nieszczesie, glod, ubostwo, prawdziwe nieszczesie to nie u nas. U nas co najwyzej zarobki o 1000 za niskie, maz bije (od ktorego mozna odejsc-ale przeciez dzieci?! No tak, dzieci-te przezyja a nie z wypadajacym odbytem skonaja z glodu w piwnicy) i inne tam takie duperelele.

Zaborczosc, brak skromnosci w połaczeniu z brakiem trzezwej oceny sa mordercze i dla szczescia jednostkowego, i dla poczucia wolnosci, i w koncu dla poczucia czlowieczenstwa. Tylko samoswiadomosc obywatelskosci swiata moze uratowac czlowieczenstwo, nawet nie pieniadze

zachodzę w głowę, co przyswieca autorom takich artykułów jak ten w gazecie wyborczej. Tytuł sugeruje, że większość czytelników będzie sądziło że przed wojną w Polsce standard życia był znacznie wyższy od tego po 89 roku. bo i takie jest popularne odczucie - że był wysoki, znacznie wyższy od tego pod rozbiorami. tylko że nie przyczyniały sie do takiego odczucia cyfry, o których wspomina autor a spotęgowana po wojnie SOLIDARNOŚĆ SPOŁECZNA. nie PKB i rozwój, a bliskość drugiego człwoieka.

PS

niezwykle interesujące jest, że ten sam autor (Adam Leszczyński) w swoim o dwa lata wcześniejszym artykule, stawia zupełnie przeciwna tezę. co prawda do innego okresu sie ona tyczy (nie porównujemy '39 do '89 a powiedzmy '90 do 2000) jednak mechanizm, który przy ocenie przedwojennej polski z współczesną nie mógł być zastosowany do porównania biedy na przestrzeni ostatnich dwudziestu lat już jak najbardziej.

Życie czlowieka o fituje w wiele tragicznych momentów, w wiele sytuacji które wytaja się bez wyjś ia, a przynajmniej takie, że każde wyjscie jest równie złe. Przewrót natomiast następuje gdy człowiek z bólem orientuje się, że wszystkie przypisy ktore umieszczał do tej pory w swoich pracach; w liceum, na stidiach, w artykułach, nie są po to by uczynić prace bardziej erudycyjną, a po to, by ewentualny przygłupi, nie zainteresowany trescią czytelnik miał choć minimalne szansena zbliżenie sie do przesłania. A i tak nigdy z niej nie korzysta. Oto tragizm nudy świata. Ludzie mają w nosieco sie dzieje dookoła nich. Mają w nosie też to, comogłoby sie dopiero stać

muzea, człowiek, market

W Warszawie powstanie 6 nowoczesnych muzeów, pisze dziś Wyborcza. głośno o przetargach było już od paru lat. architektoniczni zwycięscy pozostają kontrowersyjni, a ich dzieła dla wielu wątpliwej jakości, ale nie ma co do tego wracać. Decyzja zapadła i bryły budynków )to doskonałe słowo-"bryły") zostały w większości zatwierdzone.

Teraz można się zacząć zastanawiać kto do tych muzeów będzie przychodził i jaki cel będzie przyświecał zwiedzającym. Bo że twórcom programowym przyświeca cel stworzenia łatwo przystępnej, łatwo absorbowalnej dla zwiedzającego materii to wiemy. Otwarcie i głośno jest to obwieszczane. Tylko żeby za zbyt dlatego posunięta prostotą nie zniknął sens wiedzy. Bo niestety każde zdobycie wymaga choć minimalnego wysiłku.

Instytut spraw puboicznych

Zajmuje sie mierzeniem ubóstwa, proba znalezienia na nie antidotum,
wyszukiwaniem w gospodarce wolnych przestrzeni by tam wcisnac paru
niezadowolunych ludzi robiac z nich szczesliwszych. Opisuje
rzeczywistosc za pomoca dziesiatek cyfr i miliarda słów sprawiając,
że opos nie ma wiele wspolnego z istniejacym swiatem.

(podskórnie oczywiscie przyjete jest postmodernistyczne załozenie, ze
nie ma <i>istniejacego</i> a jedynie jest swiat stwarzany). Jadnqknjak
wielką odpowiedzialnosc za nieszczescia milionow lidzi przyjmuje ten,
kto chce ichbwychowywac, stwarzać właśnie, w jednowymiarowym
świecie. W świecie ktorego i fasada i jedyna głębią są cyfry.
Milion dwiescientysiecy bezrobotnych
Dziewiecste zlotych minimum socjalnego

Znam około tysiąca najgorszych rzeczy na świecie. Jadna bez
watpienia najgorsza z posrod tych najgorszych jest szczurowatość.
Peł o dookolanas szczurków. Ludzie, niewiedzac czemu, boja sie w tym
pelnym wolnosci, liberalnym swiecie wyglaszac swoje poglady! Ale
chodzi o poglady specyficznie pojete i specyficznych ( w tym momencie
normalnych) ludzi.

Normalni ludzie czyli wiekszosc. Maja oczywiscie oni swoje poglady,
dzielnie bronia przed soba swoich wartosci, maja swoja wiare. A mozetu
lezy problem - ich wiara nie jest wystarczajaco silna by dzielic sie
swoim sposobem rozmumienia swiata z innymi? Moze nie wierza do konca,
ze to co widza, co czuja moze miec dla kogos jakakolwiek wartosc. Moze
byc prawdziwe. I nie jest tu mowa o religi ani nie o Bogu. Bog jest tu
jednym z przedstawicieli problemu.

Mesjanizm, szerzenie wiary ogniem i mieczem jet fatalne. Ale popadanie
w druga skrajnosc-zamkniecie kompletnie ust w celu nie wypowiadania
swoich pogladow jest rownie zle. Swiat nie wypowiedziany, nie nazwany
nie istnieje.

Liberalnosc dzisiejszego zycia nie ma na celu zabronienia wypowiadania
swoich sadow, obnoszenia sie z wlasna wiara. Dlaczego wiec tak malo
ludzi z tego korzysta? Moze problemem jest wlasnie brak wiary, ze moj
sad moze byc tak samo dobry jak czyis inny albo nawet ten ogolnie
przyjety. Niby pelna wolnosc, a jednak mowienie jednego jest lepiej
widziane niz wypowiadanie tego co nie popularne. Albo nawet problem
stanowi brak sądow, nie ma w co wierzyc gdy sie nie ma wlasnego zdania.

Mnie tenoroblem dotyga osobiscie. Teoretyzowanie na jego temat jest
zajmojace jednak w zyciu ogranicza sie do paru konkretnych przypadkow.
Mam wielu znajomych-w niektorych momentach mojego zycia bylo ich
wiecej, terazjest roche mniej. Nie zmienia to jednak faktu ze
wiekszosc z nich to lidzie posiadajacy wlasne zdanie, majacy wlasne
opinie, przezywajacy zycie we wlasny sposob. Maja oni wlasne odczucia
i dochodza nie raz wlasnymi drogami do ogolnie przyjetych prawd.
Dlaczego tymi swoimi - jakze cennymi uwagami, odkryciami nie dziela
sie?!
Lukass

"brak sensu życia"

te poniższe posty, to czysty przypadek. zrezygnowałem jednak z ich usuwania - a nuż kogoś może linki zainteresują.

a teraz odnośnie tytułu:
takie słowa padają z ust co drugiego Polaka (nie wiem jak jest w innych krajach..) a przecież jest to kategoria głęboko filozoficzna! jest to pytanie o Bycie, o podejście do Bycia do bycia Bytu. Skąd takie rozpowszechnienie tej jakże hermetycznej (hermeneutycznej) kategorii? spróbuję postawić tezę, że w naszym pięknym kraju, w naszej kulturze lenistwa i nieróbstwa przeplatającego się z idiotycznym (idiotes) pracoholizmem czy po prostu "biurwizmem" nastąpiło tak dalekie pomieszanie horyzontów, że nic nie jest już na swoim miejscu.

Nie chcę być okrutny, ale zachodzę w głowę, czy strata męża w którym się jest w związku od trzydziestu lat, będąc w wieku lat pięćdziesięciu można nazwać taką samą "stratą sensu życia jak głębokie problemy egzystencjalne trapiące Kierkegaarda.

Odpowiedź jest bardzo prosta: można, tylko po co? dostajemy w wyniku takiego przemieszania świat tak "nienazwany", niezidentyfikowany, ze nie wiadomo o którą ścianę się oprzeć.

Nie chcę sugerowac że jeden "brak sensu zycia" jest lepszy, badź gorszy od drugiego. Są poprostu inne, mimo, że mogą być tak samo drastyczne w rezultatach.
Skupie się jednka na tym drugim podejściu, bo tak rozumiany "brak" jest niewątpliwie specjalnością głównie Zachodu, a ponadto mam wrażenie że w Polsce osiągnał on niezykle osobliwy stopień rozwoju.

jest toosiagnięcie Zachodu, bo tylko ten krąg kulturowy stać było na tak drastyczne wyrzeczenie się zewnętrznych oparć jakied aje szeroko pojęta religia (kultura, uzus, społeczeństwo) na rzecz racjonalności człwoieka. czyli punkt oparcia przenieśli zza człwoieka do jego wnętrza. skutek jest dosc drastyczny - gdy człowiek się potknie, nie ma się o co oprzeć.

Taka konstatacja nie jest w żadnej mierze rewolucyjna. Ciekawe natomiast wydaje mi sie spojrzenie na "brak sensu życia", który dotyka jakieś 80% ludzi. Dlaczego oni cierpią? z konieczności jestem zmuszony odrzucić jakieś 10% nieszczęśników cierpiacych na depresje kliniczne i inne diagnozowalne schorzenia (choć w większości przypadków diagnoza przychodzi zbyt łatwo). Mimo to pozostaje ogromna grupa ludzi, którzy raz w miesiącu, albo przynajmniej raz na pół roku skarżyć się będą na brak poczucia sensu życia. Moja diagnoza jest nastepujaca: z jednej strony wobec upadku konieczności podejmowania sie "sensownej pracy" i przeogromnego wyboru "pracy bezsensownej", ludzie ci mają rzeczywisty problem nie związany jednak z ich błędnymi wyborami, a z poluzowaniem poczucia celowości w społeczeństwie. Wraz z religią, stracilismy poczucie zamknięcia i celowości świata. praca typu "księgowa" (czy piarowiec) która kiedyś uważana była za dobrą, normalną pracę - potrzebną, okazuje sie dziś praca bez celu, która do niczego nie prowadzi. Kiedyś praca na roli była normalną koniecznością, a niedzielne pójście do kościołom przywracało jej celowościowy sens. dziś jest to pewnie jedna z najbardziej przeklętych działalności.

i zostaje jeszcze jeden rodzaj poczucia "bezsensu świata". Taki, który ludziom od zawsze towarzyszył, nie będąc jednak w udziale większości. Jest to bezsens spowodowany upadkiem nadziei na znalezienie na Ziemi zajęcia, którego wykonywanie będzie produktywne, które będzie miało sens i było skończone. Jest to problem filozofów (ale nie tylko), którzy po latach ślęczenia nad książkami, dochodzą do wniosku, że nie zbliżyli się ani o milimetr w odpowiedzi na pytanie "jak żyć". Każdy sposób jest tak samo dobry, a co za tym idzie, tak samo zły, beznadziejny.

Social Economy Europe - Social Economy Europe

http://www.socialeconomy.eu.org/?lang=en

Lukass

Polskie Zoo – Wikipedia, wolna encyklopedia

http://pl.wikipedia.org/wiki/Polskie_Zoo

Lukass

Conspiracy theory

http://en.m.wikipedia.org/wiki/Conspiracy_theory?wasRedirected=true

Lukass

Prof. Witold Kwaśnicki: Polemika z prof. Andrzejem Wojtyną » Mises Institute – Ekonomia i Szkoła Austriacka

http://mises.pl/721/prof-witold-kwasnicki-polemika-z-prof-andrzejem-wojtyna/

Lukass

egaliarny arystokrata

niby oksymoron, a jednak wszędzie się pałętają pod nogami nam takie typki. Niesmaczne tym bardziej, że szlachectwo - obecne w Polsce - to nie to samo co arystokracja. Od aristoi wymaga się jednak czegoś więcej, niż wygodnego życia zazżerowane z innych pieniądze, opilstwa i grubiaństwa. Przewalania się gromadami całymi pod stołami, za łby chwytanie i chamskie ryki. Zrobienie swoim znakiem rozpoznawczym niemożność trafienia do domu (czy w drzwi bez obijania sobie głowy) to kiepski desygnat. To wspaniały sposób życia! i jestem nawet uznać go "godnym szlachcica" ale nie aristos.
Po tej, zimniejszej stronie Odry próżno szukać takiej warstwy społecznej, takiej grupy. Po tej cieplejszej stronie, też nie od razu się ja znajdzie i możne trzeba i ze świcą i po nocach w bibliotekach szukać ale jakiś jej okruch jest.
i to jest piękna różnorodność świata! Jest i tak i siak. I świnie przy korycie brudzą sie z radością, i koty swym spojrzeniem podstępnie czuwają. Kaprys Przypadku tylko zrządził, że świnie lubią jedno, a koty inne wolą.
Problem powstaje gdy pewne ktosie, nie mające.. hmm... manier, ani nauczonych, ani wyniesionych z domu, żądają dla siebie, by tak ich traktować, jakby świeciły przykładem w używaniu savoir-viveuru. problem jest wtedy, gdy ktoś nie widząc płótna żąda, by go malarzem nazywać. Do wszystkiego można dorosnąć. Wszystko jednak trochę pracy wymaga. Nie da się od niej uciec.
A co się dzieje za naszym oknem, na naszym trzepaku? Siedzi grupka zubożałych szlachciców, wydziedziczonych - możne tylko z paru książek, służki i antałku miodu. Może nawet tylko z paru książek co je mieli jeszcze dziesięć lat temu, ale wir czasu im porwał je. I żądają od świata, współczesnego świata, by patrzył na nich, kłaniał się i po raczkach całował. A na co tu patrzyć!?

edukacja, jej brak, resentyment uczniaka, żal smutek, łzy i rozpacz

wpis odnośnie pasjonującej wystawy Antoni Libera w Narodowej Galerii sztuki Zachęta

mniam